Rosa Maria Magdalena Albach-Retty, beter bekend als Romy Schneider (Wenen 23 september 1938- 29 mei 1982) laat veertig jaar na haar dood nog vele harten kloppen.
Wie meteen de naam Sissi -de rol van Elisabeth van Oostenrijk in de gelijknamige filmcyclus van Ernst Marischka- uit de hectaren van zijn geheugen laat opborrelen, krijgt in deze tentoonstelling het bewijs dat dit slechts het prille begin was van een succesvolle carrière. Daarna vond de getalenteerde actrice, bloedmooi, sensueel en ongelooflijk fotogeniek steeds zichzelf opnieuw uit. Acteren zat haar in het bloed. ‘Vader, moeder, grootmoeder, iedereen is acteur in onze familie.’ Dat wisten ook grote regisseurs zoals Alain Cavalier, wiens eerste film ze maakte, Claude Sautet, Luchino Visconti en Orson Welles. De actrice kwam via Franrijk eveneens gedurende een periode in Amerika aan de bak.
Clémentine Deroudille, curator van de tentoonstelling, beklemtoont dat ze de actrice heeft willen volmaakt levend weergeven, oplichtend uit het enorme oeuvre dat ze achterliet. De tentoonstelling opent met foto’s van haar familie met o.a. moeder Magda Schneider, die flirtte met de aandacht van Hitler. Gaf Romy als tegengewicht haar kinderen Sarah en David misschien daarom Joodse namen? Madame Clémentine en ik vragen het ons af.
Filmfragmenten, foto’s, kostuums, brieven en enkele van haar interviews droppen de bezoeker in Romy’s universum. Een erfenis die ook zijdelings de geschiedenis vertelt van de zevende kunst van zijn tijd. Dat neemt niet weg dat deze expositie aan haar broosheid, twijfels, plankenkoorts en haar verliefdheden voorbijgaat. Ouderen wandelen doorheen de zalen steevast met een gevoel van nostalgie en melancholie. Jongeren ontdekken een icoon van de filmwereld wiens acteerstijl nog niets aan genialiteit heeft ingeboet. Neem zeker de tijd voor de talrijke filmfragmenten. La Piscine, met haar vroegere minnaar Alain Delon, bevat één van de meest sensuele vrijscènes uit de cinema. Les choses de la vie met Michel Piccoli waarin ze La Chanson d’Hélène zingt. Haar laatste film La passante du Sans-Souci waarin een scène voorkomt met de kleine Max die tijdens een diner viool speelt. De jonge acteur doet haar denken aan haar zoon David die kort tevoren verongelukte. De emotie verenigt zich in Romy Schneider, als actrice én mens. Ik houd het niet droog bij het bekijken van dit fragment. Met de woorden van de curator in gedachten, verlaat ik deze elegant opgestelde expo nochtans met een glimlach en dankbaarheid om zoveel schoonheid. Een echte aanrader!
Tekst en foto’s : Chris Rachel Spatz
Le Cinémathèque française Musée du Cinéma
52 rue de Bercy 75012 Paris Metro Bercy lijn 6 en 1. Bus 24
De tentoonstelling loopt tot 31 juli 2022 Elke dag behalve dinsdag van 12 tot 19 u. Weekend: 11-20 u. Verlofperiode: 10-20u.
Inkom: €12/€9,50
